De Beklimming

Op 12 September was het dan eindelijk zover. Fiets vakantie in Frankrijk. Alle trainings uurtjes moeten deze week hun vruchten afwerpen. Met als hoogtepunt woensdag, dan gaan we de Mont Ventoux vanuit Bedoin oprijden.
Maandag hebben we eerst, om wat te wennen aan het klimmen, de Gorges de la Nesque en de Mont Ventoux vanuit Sault opgereden. De Gorges is een vrij lange regelmatige klim van 20km met een gemiddeld stijgings percentage van 3,5%. De Ventoux vanuit Sault wordt ook wel de watjes kant genoemd omdat deze kant veel minder steil is dan vanuit Bedoin, namelijk maar 4,5%. Hij is echter wel langer, zwaar genoeg dus voor de eerste dag.

Dinsdag een wat korter rondje met de Col du Murs als hoogtepunt . 10,4km met een gemiddelde van 4,3%. Zogezegd dus een beetje sparen voor de dag van morgen. Gelukkig is de wind van maandag iets gaan liggen, wat betekend dat we voor morgen ook misschien geluk hebben en vrij zicht hebben op de top.
Woensdag: De grote dag! Wat slechter geslapen door de spanning. Eerst vanuit Mazan naar Bedoin, daar is de officiële startplaats van de tijdrit in de tour de France. Aangegeven met een granieten streep in het asfalt. Even de tellers op nul en uiteraard foto’s bij de start:

Eindelijk starten! De eerste 4 á 5km lopen nog aardig, hier moest er dus behoorlijk tempo gemaakt worden als er als doel een leuke eindtijd uit moest komen.
Vanaf Saint-Estève (7km) gaat het echt beginnen en stopt het niet meer. Hier is één van de weinige haarspeld bochten wat het begin van “het bos” aangeeft. Hiervandaan is het 8km met een gemiddelde van 9,5%. Er lijkt geen einde aan te komen omdat je nergens een oriëntatiepunt hebt. Je ziet vanuit het bos ook nergens de top liggen, nog kun je, zoals op veel andere bergen, van bocht naar bocht rijden. Dit is het stuk waar ik het meest tegenop zag, maar ging heel erg goed. Ik kon een lekker ritme houden en het tempo lag ook nog goed, gem. zo rond de 13km/u. Het punt dat je de top weer ziet, is ook het einde van de boomgrens bij Chalet Reinard.
Hiervandaan is het echter nog 7km klimmen door “het maanlandschap”. Geen boom meer te vinden, alleen nog maar stenen. Doordat ik dacht dat “het bos” het zwaarste gedeelte was heb ik me in dit laatste stuk wat vergist. Liep het in het bos nog lekker, was het hier een harken. Behoorlijk zwaar met ook nog wat tegenwind, afzien! Op anderhalve kilometer van de top staat het beeld voor Tommy Simpson, een renner die is overleden tijdens de klim. Een snelle groet en bijna bij het einde, nog één steile bocht en daar is de finish!

Na 1:50 was ik eindelijk boven! Mijn doel vooraf was tussen de 1:45 en 2:00, ruim gehaald dus. Alleen heb ik het gevoel dat het nog minimaal 15min sneller had gekund, zo blijft er weer een doel voor volgend jaar over! Nu was het nog wachten op de rest van de groep, waaronder mijn vader van 64. Voor hem is het een martelgang geweest, hij is namelijk geen klimmer maar een hardrijder. Toch heeft hij het weten te volbrengen in een tijd van 2:36. Echt fantastisch om het eindelijk volbracht te hebben, op naar de volgende keer.

Op donderdag hebben we nog een klein rondje gedaan om los te rijden en vrijdag zijn we nog met de auto naar boven gegaan. Om toch even stil te staan bij het monument van Simpson. Daar zag ik iets wat bekend voorkwam:

PepperByte bedankt.